اوهام

Iwalk alone the midnight streetSpins itself from under my feetMy eyes shutThese dreaming houses all snuff outThrough a whim of mineOver gables the moon’s celestial onion hangs highIMake houses shrinkAnd trees diminishBy going far; my look’s leashDangles the puppet-peopleWho, unaware how they dwindleLaugh, kiss, get drunkNor guess that if I choose to blink, they die IWhen in good humourGive grass its greenBlazon sky blue, and endow the sun with goldYet, in my wintriest moodsI hold absolute power To boycott color and forbid any flower to be IKnow you appearVivid at my sideDenying you sprang out of my headClaiming you feelLove fiery enough to prove flesh realThough it’s quite clearAll your beauty, all your wit, is a gift my dear.From meSylvia Plath اوهام...

 در میان همه آرمان های سیاسی، آن که ادعای خوشبخت کردن جامعه بشری را دارد از همه خطرناک تر است. تلاش برای برپایی بهشت بر روی زمین همیشه به جهنم راه برده است. کسانی که می پندارند قادرند بشریت را سعاتمند کنند، انسان های خطرناکی هستند. اساسا رویای ساختن بهشت بر روی زمین رویای خطرناکی است. چرا که پس از مدتی باور میکنند که حق دارند تعداد بیشماری انسان شرور را از میان بردارند تا دیگران را به اصطلاح سعاتمند کنند.کارل پوپر اوهام...